Μικρό δωμάτιο, του χρόνου μου φυλακή, μνημείο των αντοχών μου,
άφησα τις άναρχες σκέψεις μου να τακτοποιήσεις σε κάθε επιφάνεια του κανονιστικού σου σχήματος... σε στόλισα με εικόνες, μικρά παράθυρα να αγναντεύει η φαντασία μου τους πιο κρυφούς μου πόθους κι ακούμπησα με θράσος μέσα σου τα λάφυρα κάθε διαφυγής μου στην πραγματικότητα. χαΐδεψα τα όνειρα μου κάτω από το ταβάνι που κάρφωνα αστέρια κάθε βράδυ πλάθοντας τον δικό μου ουρανό, σαν ορφανά παιδιά που στερήθηκαν τις αγκαλιές της σιγουριάς και την ζεστασιά των φιλιών. Σήμερα στέκω αμήχανα στο κέντρο της μοναξιάς μου και καρτερικά παρακολουθώ την καθήλωση του κόσμου μου. Στερνή ανάμνηση της νιότης, αφιλόξενη πλαγιά του φάλτσου αντίλαλου, μικρό δωμάτιο.